Que eran tan súpermodernas, que as levaban os de Anatomía de Grey, non pesan nada, eran antiestáticas, comodísimas... Pois, como non, eu tamén quería unhas Crocs. E vou eu todo contento á tenda de deportes que hai aquí abaixo e probo un par. Verdes, menos rechamantes que as laranxa e non tan discretas nin aburridas coma as grises. Pago e vou tan contento á casa para calzar o meu novo obxecto de desexo.
Co que non contaba eu era con que ós cinco minutos de telas nos pés, estes empezaran a ferver daquela maneira. E a suar, que non me esqueza. ¿De modo que esto era polo que devecía a parroquia fashionista? Un calzado que fai que teñas os pés coma se os meteses nun géiser: pingando e ardendo. E, de ben pensado e tras miralos un pouco, teño que recoñecer que de bonitos e elegantes teñen pouco. Por non mencionar as risas de quen me viu con elas. Por exemplo, meu irmán, que me preguntou se lle roubara os zapatos a un cirurxán.
Esta foi unha das miñas compras fallidas, que non a única. A ver se en próximos posts relato outras prendas e calzado que comprei todo ilusionado e acabaron decepcionándome, ben por incómodas ou porque me quedaban peor de que quería.
